Suriye’deki krize bir çözüm önerisi olarak mezhepler ittifakı

Abstract

2010 yılının sonuna doğru, önce Kuzey Afrika'daki ülkelerde başlayıp çok uzun olmayan süre içerisinde bu bölgedeki yönetimlerin başındakilerinin değişmesine yol açan halk ayaklanmalarıyla, Ortadoğu'daki diğer ülkelerin halkları da aynı problemlerden dolayı aynı yönteme başvurmak istediler. Fakat Suriye'de Mart 2011'de halk ayaklanmalarıyla başlayan durum, bölgesel, küresel ve İslam dünyasını ilgilendiren boyutlarıyla; büyük insan ve kaynak kaybıyla ve savaşın gitgide bir mezhep savaşına dönmesiyle bölgedeki Müslüman ülkeleri zayıflatan bir hal almıştır. Bu durum Amerikan Neocon'larının ve İsrailli şahin kesimin bölge ülkeleriyle ilgili parçalama ve zayıflatma planlarıyla örtüşmektedir. Suriye'de çözüm için İslam ülkeleri, aslında en öncelikli gündemleri olması gereken mezhepler ihtilafını önleyici tedbirler almalı ve bu şekilde uluslararası hukuku sürekli ihlal eden işgalci devlet İsrail'e karşı ortak tavır takınabilmelidirler. Böylece kaynaklarını birbirlerine ve kendi halklarına karşı harcamayacakları bir ortama kavuşacaklar, diğer problemlerini de zamanla savaşsız bir ortamda giderebileceklerdir

To the end of the year 2010, with the public uprisings which began firstly in North African countries causing the change of the people at the power in this region in a relatively short period, the peoples of the other countries in the Middle East desired to apply to the same method due to the same problems. However the situation in Syria which started with the public uprisings on March 2011, has become a state of weakening over the muslim countries in the region, with the regional, global dimensions and the effects over Islamic world; through enormous amount of human and source loss; and turning the conflict into a secterian war. This situation overlaps with the American Neocons’ and Israeli falcons’ plans on tearing up and weakening the countries of the region. To reach a solution in Syria, muslim countries should determine the measures which prevent the secterian conflicts that actually should be the top agenda between them; then secondly should synchronically act against the occupier state Israel which frequently breachs the international laws. Thus they will reach an environment where they don’t waste their resources against themselves and their peoples, and will also solve their other problems in time in a warless environment.