Axillary boost technique on adjuvant regional lymph node irradiation in breast cancer patients

Abstract

Amaç: Çalışmada meme kanseri ışınlamasında geleneksel arka aksilla alanını içeren plan dozimetrisi, bilgisayarlı tomografide (BT) hedef hac- min belirlenerek yapıldığı ön aksilla alanını içeren plan dozimetrisi ile karşılaştırılmıştır. Yöntem ve Gereçler: Yirmi altı meme kanserli olgu çalışmaya seçilmiştir. Hedef hacimler 2 öğretim görevlisi tarafından konturlanmıştır. Arka aksilla planında geleneksel anatomik yapılar baz alınarak posterior alan oluşturulmuştur. Ön aksilla alanının bulunduğu planda supraklavikuler (SK) bölge ile aynı gantri açısında ikinci bir ön alan oluşturulmuştur. V105 (%105 ve üzerinde doz alan hacim), V80 ve V30 değerleri, akciğer ortalama dozu, akciğer V20 (20 Gy ve üzerinde doz alan hacim) değeri, maksimum spinal kord dozu, konformite indeksi ve monitör ünit (MU) değerleri belirlenmiştir. İki bağımsız grubun kıyaslanmasında Mann-Whitney U testi, 2 bağımlı grubun kıyaslamasında Wilcoxon’s signed rank testi kullanılmıştır. p<0,05 değeri anlamlı olarak kabul edilmiştir. Bulgular: Ön aksilla planında daha küçük sıcak nokta alanları ve daha konformal %90 izodoz eğrisi saptandı. Arka aksilla planında düşük doz tedavi alanı daha geniş saptandı. Ortalama V105 değeri; ön aksilla planında istatiksel anlamlı daha düşük (70,8’e karşı 52,8, p=0,005) ve hedef hacim derinliği ile korele olarak saptandı. Orta (V80) ve düşük doz (V30) alan hacimler (sırasıyla p=0,005 ve p=0,009), ortalama akciğer dozu (p=0,04) ve akciğer V20 değeri (p=0,03) ön aksilla planında istatiksel anlamlı daha düşük saptandı. Maksimum spinal kord dozu açısından iki teknik arasında fark saptanmadı. Konformite indeksi ön aksilla planında anlamlı daha yüksek saptandı (0,023’e karşı 0,025, p=0,005). Arka aksilla planı ile hastanın tedavi süresinin daha uzun olduğu bulundu (242,3 MU, p=0,047). Sonuç: Ön aksilla alanını içeren plan, Türk hastaların anatomisinde geleneksel metoda kıyasla üstün bulunmuştur. Hedef hacimlerin belirlenerek, doz optimizasyonuyla yapılacak BT tedavi planlaması SK ve aksiller lenf nodu tedavisinde standart olmalıdır. Farklı teknikler dozimetrik ve klinik üstünlük açısından kıyaslamalı olarak irdelenmelidir.

Objective: In this study, the posterior and anterior axillary field dosimetries, where the target volume was determined on computerised tomography (CT), were compared in breast cancer irradiation. Materials and Methods: Twenty-six breast cancer patients were examined in this study. Target volumes were contoured by 2 physicians. The posterior field was established by traditional anatomical structures in the posterior axillary plan (PAP). The second anterior field was performed in the same gantry angle with Supraclacicular field (SCF) at the anterior axillary plan (AAP). V105 (volume receiving &#8805;105% prescribed dose), V80 ve V30 values, mean lung dose, V20 (lung volume receiving &#8805;20 Gy) value, maximum spinal cord dose, conformity index and monitor unit (MU) values were defined. Two independent groups were compared with Mann-Whitney U test, 2 dependent groups were compared with Wilcoxon's signed rank test. p<0.05 was considered as statistically significant. Results: Small hot-point areas defined as volumes receiving more than 105% of the prescribed dose and more conformal 90% isodose curves were established at AAP. Low-dose areas were wider at PAP. Mean V105 (70.8 to 52.8, p=0.005), V80 and V30 volumes (p=0.005 and p=0.009 respec- tively), mean lung dose (p=0.04) and V20 value (p=0.03) were statistically significantly lower at AAP. There was no difference between two groups as maximum spinal cord dose. Conformity index was significantly higher at AAP (0.023 to 0.025, p=0.005). Treatment time was found longer at PAP (242.3 MU, p=0.047). Conclusion: According to the anatomy of the Turkish patients, AAP was superior when compared to the traditional method. The CT based treatment planning with dose optimization and target volume determination must be the standard treatment of SCF and axillary lymph node. Different techniques should be studied comparatively in terms of dosimetric and clinical superiority.