Çocuk İhmali ve İstismarı Hakkında İlköğretim Öğretmenlerinin Bilgi Düzeylerinin Değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Çocuk ihmali; bir çocuğun sağlık, eğitim, beslenme, barınma, duygusal gelişim gibi farklı alanlardaki gereksinimlerinin sağlanmasında oluşan yetersizlik durumudur. İstismar ise çocuklara bakıp gözetmek ve eğitmekle görevli olan kişiler ya da yabancılar tarafından, beden ve/veya psikolojik sağlıklarına zarar verecek, sosyal gelişimlerini engelleyecek biçimde uygulanan tüm fiziksel, duygusal ya da cinsel tutumları olarak tanımlanmaktadır. Bu çalışmada amacımız; çocukların ailesinden sonra en fazla birlikte zaman geçirdikleri öğretmenlerin çocuk istismarı ve ihmali açısından farkındalıklarını ve bilgi düzeylerini artırmaktır. Yöntem: Çalışmamız 129 öğretmenin katılımı ile gerçekleştirilmiştir. Öğretmenlerden imzalı onay alındıktan sonra anket uygulanmış sonrasında çocuk ihmali ve istismarı hakkında bilgilendirme yapılmış ve eğitim sonrası anket tekrarlanmıştır. Bulgular: Çalışmamıza katılan 129 öğretmenin 70'i erkek 59'u bayan olup yaş ortalaması 32,6±7,9 yıl olarak bulunmuş, mesleki tecrübelerine bakıldığında ortalama 8,2±7,4 yıldır öğretmenlik yaptıkları gözlenmiştir. 129 katılımcıdan alınan anketin sonuçları değerlendirildiğinde; eğitim öncesi ortalama puan 58,4± 4,9 iken eğitim sonrasında ortalama puan 65,9± 6,4 ve istatistik olarak anlamlı bulunmuştur (p<0,001). Sonuç: Öğretmenler, çocuk istismar ve ihmali durumlarında çocuğa uygun yaklaşım ve tutumlar konusunda ve yasal sorumluluk veya zorunluluklar konularında bilinçlendirilmelidir. Öğretmenlere bu konu ile ilgili düzenli olarak seminer, sempozyum ve konferanslar düzenlenmelidir. Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik öğretmenlerinin okullarda daha aktif ve etkin çalışmaları sağlanmalıdır. Çocuklar için cinsel eğitimin önemi vurgulanmalı ve okul müfredat programları içine yerleştirilmelidir. Okullarda verilecek cinsel eğitim programları; sağlıklı cinsel gelişim bilgisi vermeyi ve çocukların kendilerini cinsel istismardan koruma yollarını öğretmeyi hedefleyen nitelik ve içerikte olmalıdır.

Objective: Child neglect refers to deficiencies in meeting a child's needs in various areas, such as health, education, nutrition, accommodation and emotional development. Abuse, on the other hand, is defined as all physical, emotional or sexual attitudes on the part of individuals charged with caring for and educating the child, or of strangers, in such a way as to damage the child's physical and/or psychological health or obstruct social development. Our purpose in this study was to increase levels of awareness and information in terms of child abuse and neglect among teachers, with whom children spend most of their time, after their families. Method: Our study was performed with 129 participants. Following receipt of written consent, teachers were administered a questionnaire and then received information concerning child abuse and neglect. The questionnaire was re-administered after this training. Results: The 129 teachers enrolled consisted of 70 men and 59 women, with a mean age of 32.6±7.9 years and a mean professional experience of8.2±7.4 (137) years. The mean pre-education score of the 129 participants was58.4±4.9 , while the mean posteducation score was65.9±6.4 , the difference being statistically significant (p<0.001). Conclusion: Teachers must be made aware of the correct approach to be adopted toward children in the event of child neglect and abuse and of their legal obligations or responsibilities. Regular seminars, symposia and conferences must be organized for teachers on this subject. Teachers providing psychological counseling and guidance must be enabled to work more actively and effectively in schools.