Zehebî'nin Ricâl bilgisinin kaynakları

Abstract

Râvîlere dair yazılan klasik eserlerin, birbirlerinin devamı mahiyetinde olduğu görülür. Zehebî’nin (ö. 748/1348) ricâl eserleri de kendisinden önceki ilmî birikimi kendisinden sonrakilere aktarması bakımından önemli bir konuma sahiptir. Zira o, biyografilerde sadece râvî bilgisini aktarmaz, diğer münekkitlerden farklı olarak zengin bir kaynakçaya da yer verir. Müellifin Mîzânü’l-iꜥtidâl’i bu yönüyle incelendiğinde çok sayıda kitaba atıf yapıldığı fark edilir. Bu referanslar onun istifade ettiği kaynakları göstermenin yanı sıra hicrî VIII. asra kadar ulaşan râvî bilgisinin kendisinden nakledilidiği literatüre de işaret etmektedir. Bu makale, Mîzânü’l-iꜥtidâl’deki atıflar üzerinden Zehebî’nin kaynak tasnifini yapmayı ve ilgili referanslardaki metodunu ortaya koymayı hedeflemektedir. Aynı zamanda cerh-taꜥdîl kitaplarında tespit edilen referanslar üzerinden râvî bilgisine dair literatür hakkında yeni çalışmaların imkanını göstermeyi amaçlamaktadır. Çalışmada Zehebî’nin teliflerinde yararlandığı eserler, asıl kaynaklar ve yardımcı kaynaklar şeklinde iki kısma ayrılmıştır. Yaptığı atıfların, mevcut râvî bilgisini ihtisar etmek ve ilgili edebiyatı kayıt altına almak gibi önemli faydaları olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca kendi kitaplarına yaptığı göndermeler, elde ettiği veriler ışığında râvî biyografilerini güncellediğini de ortaya koymuştur.

Each classical biographical dictionary on narrators (ruwāt, pl. of rāwī) of ḥadīth is seen as a continuation of its predecessors. As such, al-Dhahabī’s (d. 748/1348) works occupy an important space in this genre thanks to its function to transmit the accumulated knowledge in this field to the generations lived after him. In fact, he not only relates biographical information but also, unlike other critics, incorporates in this a very rich bibliography. In addition to showing the sources he made use of, these references also point to the body of literature from which the biographical information on the narrators, which reaches well into the 8th century of the Hijra, had been transmitted. Through the references mentioned in Mīzān al-Iʿtidāl, the present paper aims at classifying the sources of al-Dhahabī while also bringing out his methodology in these references. It also aims to show the possibility of using the references found in the works of jarḥ-taʿdīl to conduct new studies on the literature about biographical information of the narrators. The works which al-Dhahabī made use of in his compilations are classified into two categories in this work, namely primary sources and secondary sources. The present work found that the references he makes had such benefits as summarizing the accumulated biographical information about the narrators and recording the relevant literature. Moreover, the references he makes to his works demonstrate that he updated biographical information on the narrators in the light of the information he had acquired.